گاهی شعر
هر گوشه ی پیراهن تو نم زده باشد
سخت است به اجبار به جمعی بنشینی
وقتی دلت از عالم و آدم زده باشد
احوال من ای دوست چنین است که انگار
یک صاعقه بر جنگل خرم زده باشد
دور از تو شبیه م به یتیمی که به رویش
در جمع کسی سیلی محکم زده باشد
دور از ادب است اینکه بخندد لبت اما
دیوار دلت مشکی و ماتم زده باشد
با این همه تا خرده نگیرند عزیزان
میخندم و هرچند دلم غم زده باشد
رضا خادمه مولوی
عجیب
واقعااا برام عجییه هر وقت حالم خوب نبوده و چیزی نوشتم،بازدیدش خیلی بیشتر از متن هایی بوده که تو حال خوب با حال خوش نوشتم...!
واقعاااااا عجیبه....
انگار کلا همه ما تمایل مون به یاس نه تنها تو زندگی خودمون بلکه در ارتباط با دیگران هم بیشتره.......
کاش یادبگیریم که اینقدر به غم بها ندیم
نه غم خودمون
و نه غم دیگران
و‌نه تلاشی کنیم برای کنکاش و فهمیدن غم دیگران به جهت ارام کردن غوغای نشات گرفته ازکنجکاوی مازاد یا همان فضولی شخصی...!
کاش اینو همه مون یاد بگیریم!
امشب
امسب از اون شب هاست که بی دلیل نگرانم،شب هایی که دلشوره های پیاپی هر آن ممکنه که از پا درم بیاره،واقعا دلیلش رو نمیدونم و غیر ممکنه مه به امتحان فردا مرتبط باشه چون کامل بهش مسلطم...
دلم میخواد گریه کنم اونم بی دلیل...
این مدت خیلی کم از یاس و نا امیدی نوشتم و خیلی زیاد لدت بردم از لحظه هام ولی خب اضطراب واقعا داره الان نابودم میکنه
اصلا نمیدونم چمه
فقط میدونم خوب نیستم
انگار غم عالم ریخته رو دلم حالم بده
میدونم چی حالمو خوب میکنه ولی این مدت ژیادی خوب بودم دلم میخواد یه تایمی خوب نباشم
اصن دلم میخواد کلا نباشم چند روز...
از فکر کردن به دلایلی که میگن باید خوب باشم بیزارم
کاش میشد رو پیشونیم بنویسم
حوصله ندارم
مزاحم نشویذ
تا اطلاع ثانوی نپیچید به پر و پام
ولی حیف ک نمیشه...